Ja postanowiłam cofnąć się w czasie i wróciłam do lektury wszystkich wywiadów, które przeprowadziłam z Kobietami Kreatywnymi w 2021 roku.

Są to wspaniałe teksty – nie tylko dlatego, że sama je napisałam, lecz z tej przyczyny, iż każdy z nich zawiera inną, interesującą opowieść o życiu, sposobie myślenia, historiach, dokonaniach, odmiennych przemyśleniach.

Wśród tych tekstów jeden szczególnie mnie wzruszył.

Był to wywiad z Sandrą Martynów.

Pozwólcie, że zacytuję jego fragment:

„(…) mnie niesamowicie poruszyły słowa Sandry odnoszące się do chorób psychicznych u dzieci.

Bohaterka mojego tekstu podała następujący przykład:

Kiedy jakieś dziecko jest chore np. na chorobę onkologiczną to wówczas wszyscy pomagają jak tylko mogą  – robi się np. zbiórkę pieniędzy czy aukcje przeróżnych produktów i usług i wszyscy chętnie w niej uczestniczą- komunikat jest rozpowszechniany.  Nikt natomiast nie publikuje raczej informacji typu: ”Moje dziecko jest chore psychicznie, potrzebujemy pieniędzy na pomoc specjalisty i leki.”. Ten przykład niezmiernie mnie poruszył i powiem Wam szczerze, że teraz gdy to piszę, to po policzkach lecą mi łzy.

Dlaczego?

Dlatego, że bardzo dobrze znam problem dzieci chorych psychicznie i ich bezradnych, załamanych rodziców.

Byłam w szpitalu psychiatrycznym dla dzieci (jako dorosła kobieta przez przypadek)- zaręczam, że nikt z Was nie chciałby zobaczyć, co tam się dzieje.

Dzieci chore psychicznie potrzebują natychmiastowej pomocy wysokiej klasy psychiatrów dziecięcych, których w naszym kraju brakuje!!!

Jak Sandra słusznie zauważyła jesteśmy drugim krajem w Europie co do liczby skutecznych prób samobójczych wśród nastolatków. Przed nami są tylko Niemcy – tam odsetek jest wyższy bo i mieszkańców w Niemczech jest więcej – bądźmy tego świadomi i spróbujmy zażegnać ten problem.

Dla mnie trudno jest zachować dystans w tym temacie, ale bardzo się cieszę, że moja rozmówczyni jest tak świadoma tej sytuacji – potrafi ją dostrzec i jest nią zaniepokojona (….)”.

Dziś łzy, które płyną po moich policzkach są jeszcze większe, jeszcze cięższe i jeszcze bardziej mokre.

Ten rok był dla mnie wspaniały. Obfitował w wiele pozytywnych zdarzeń- poznałam niesamowite kobiety- te z którymi przeprowadziłam wywiady i inne, dokonałam niesamowitych rzeczy, ale…

Doświadczyłam również wydarzeń, które są smutne, ale prawdziwe.

W minionym roku straciłam przyjaciela- nie, nie zginął on w wypadku samochodowym, nie potrącono go na pasach, nie umarł też na COVID. Życie stało się dla niego zbyt trudne i sam zadecydował o tym, że chce odejść.

Nikt nie wiedział, nikt nie przypuszczał, nikt nie …….

No właśnie gdybyśmy tylko wiedzieli, gdybyśmy tylko przypuszczali…….

Smutne, ale prawdziwe, gdy odchodzi mężczyzna w wieku 39 lat zostawiając żonę i trójkę małych jeszcze dzieci trudno jest zrozumieć dlaczego.

Jeszcze trudnej jest pojąć, gdy życie odbiera sobie 16-letnia dziewczynka. Można powiedzieć, że przecież miała problemy natury psychicznej i sygnalizowała myśli samobójcze jednak ból, wyrwa w sercu są tak ogromne, że nie ma absolutnie żadnego argumentu, by wytłumaczyć takie wydarzenie.

A niestety obydwóch doświadczyłam w minionym roku.

Moje wartości to: autentyczność, radość życia, empatia.

Ktoś może stwierdzić: „Nowy Rok się zaczyna, a ta smęci.”

Mnie dotknęła i poruszyła wypowiedź Sandry i dzisiaj chciałabym zwrócić szczególną uwagę na to, by BAARDZO mocno obserwować swoje dzieci, swoich partnerów, generalnie naszych bliskich.

Poświęcać im uwagę i czas.

Nigdy bowiem nie wiadomo czy jutro nie będzie już za późno.

Żeby nie padło: „ Nikt nie wiedział, nikt nie przypuszczał, nikt nie …….” Albo „ gdybyśmy tylko wiedzieli, gdybyśmy tylko przypuszczali…….”

Smutne to, ale prawdziwe.

Pozostawiam Was z refleksją na temat tego, jak krótkie i ulotne jest życie.

Jak warto je celebrować TU I TERAZ ze swoimi bliskimi.

Jak warto o nich dbać w tym właśnie momencie.

Dobrego dnia i dobrego całego 2022 i każdego roku.

Julka Małecka Praktyk Wyzdrowienia ChAD

Fot.: RitaE