NIE STAĆ NAS BY GODZIĆ SIĘ NA WSZYSTKO

Anna to 35-letnia kobieta zdiagnozowana na Chorobą Afektywną Dwubiegunową (ChAD) w wieku 28 lat. Anna przez wiele lat radziła sobie z chorobą, ale ostatnio zaczęła odczuwać duży stres w związku z jej pracą. Anna zajmowała stanowisko asystentki zarządu w dużej korporacji, ale jej praca była bardzo wymagająca i stresująca. Ostatnio zaczęła odczuwać coraz większą trudność w wykonywaniu swoich obowiązków i regularnie doświadczała epizodów depresji.

Zdecydowała, że musi podjąć decyzję w sprawie swojej pracy, ponieważ nie chce, aby jej choroba pogorszyła się jeszcze bardziej. Anna rozpoczęła zatem proces poszukiwania nowej pracy, która będzie mniej stresująca, ale po kilku miesiącach nie była w stanie znaleźć odpowiedniego zajęcia. Zaczęła się martwić, że nie znajdzie nowej posady, a jej choroba będzie postępować jeszcze bardziej.

W końcu Anna zdecydowała, że musi porozmawiać ze swoim pracodawcą o swojej sytuacji. Opowiedziała o wszystkim i poprosiła o przeprowadzenie rozmowy na temat zmiany zadań lub zmniejszenia jej obowiązków, aby mogła nadal pracować w firmie. Jej pracodawca okazał zrozumienie i zgodził się na zmniejszenie jej zakresu działań.

Jednakże, po kilku tygodniach, Anna zaczęła odczuwać kolejne epizody depresji. Uznając, że wymaga ona lepszego leczenia, Anna zdecydowała się na konsultację z psychiatrą i psychoterapeutą, którzy pomogli jej ustalić plan leczenia i zwiększyć skuteczność terapii.

Ostatecznie, po kilku miesiącach leczenia, Anna poczuła się lepiej i była w stanie powrócić do pracy na pełny etat. Mimo że nie udało jej się znaleźć innej pracy, to dzięki rozmowie z jej pracodawcą i podjęciu decyzji o leczeniu, Anna była w stanie utrzymać swoją pracę i zarządzać swoją chorobą.

Przypadek Anny pokazuje, jak osoby z ChAD mogą radzić sobie w trudnych sytuacjach, jak zmiana posady lub potrzeba lepszego leczenia. Anna podjęła decyzję o zmniejszeniu obowiązków w pracy i zdecydowała się na leczenie, co pozwoliło jej na utrzymanie pracy i kontrolowanie swojej choroby. To pokazuje, że osoby z ChAD mają prawo podejmować decyzje dotyczące swojego życia i szukać pomocy, kiedy tego potrzebują.

W obliczu podobnych trudności, ważne jest zatem, aby osoby z ChAD nie traciły swojej godności i nie godziły się na wszystko, co każą robić im inni. To, że mają chorobę psychiczną, nie oznacza, że tracą swoje prawa i możliwości podejmowania decyzji dotyczących swojego istnienia.

Inna opowieść dotyczy Marcina.

Marcin to 42-letni mężczyzna zdiagnozowany z Chorobą Afektywną Dwubiegunową (ChAD) w wieku 35 lat. Przez wiele lat radził sobie z chorobą, ale ostatnio zaczął doświadczać coraz większego stresu i niepokoju. Marcina martwił niezmiernie jego stan zdrowia i zdecydował się na szukanie pomocy.

Zaczął przeglądać różne fora internetowe i grupy wsparcia, gdzie spotkał innych ludzi z ChAD. Zaczął korzystać z porad, które uzyskał od innych ludzi z ChAD, ale z czasem zaczął dostrzegać, że niektórzy próbują narzucać swoje zdanie i swoje podejście wobec choroby. Marcin zaczął czuć się zdezorientowany i zniechęcony. Nie wiedział, komu ufać i kto ma rację.

W końcu zdecydował się na konsultację z lekarzem psychiatrą, który pomógł mu zrozumieć, że tylko on sam wie, jakie są jego potrzeby i jakie są najlepsze decyzje dla niego. Lekarz psychiatra pomógł mu zrozumieć, że istnieje wiele różnych podejść i strategii w leczeniu ChAD, i że Marcin musi znaleźć swoją własną drogę.

Mężczyzna zaczął pracować nad lepszym zrozumieniem swojej choroby i nauczył się rozpoznawać, kiedy potrzebuje pomocy i wsparcia. Zaczął też wybierać te porady, które mu pasują i dostosowywać je do swoich potrzeb. Dzięki temu, zaczął czuć się bardziej pewny siebie, a jego zarządzanie chorobą stało się skuteczne.

Przypadek Marcina pokazuje, jak ważne jest, aby osoby z ChAD słuchały swojego własnego wewnętrznego głosu i podejmowały decyzje, które najlepiej odpowiadają ich potrzebom. Marcin nauczył się, że tylko on sam wie, jakie są jego wymagania i jakie są najlepsze decyzje dla niego, a niektórzy ludzie próbujący narzucać swoje zdanie mogą prowadzić go na manowce. Dzięki podejściu opartemu na jego własnych potrzebach i podejściach, Marcin był w stanie skutecznie zarządzać swoją chorobą i poprawić swoje samopoczucie.

Niektórzy ludzie mogą próbować narzucić swoje zdanie osobom z ChAD, twierdząc, że wiedzą, co jest dla nich najlepsze. Ale to jest błędne podejście, ponieważ tylko osoby z ChAD najlepiej wiedzą, jakie są ich potrzeby i jakie są najlepsze decyzje dla nich.

Dlatego też, gdy osoby z ChAD stoją w obliczu trudnych sytuacji, ważne jest, aby pamiętać, że mają prawo do podejmowania decyzji, które będą dla nich najlepsze. Nie powinny ulegać presji ze strony innych ludzi, którzy chcą narzucić swoje zdanie i swoje sposoby radzenia sobie z trudnościami.

Warto szukać wsparcia wśród bliskich, specjalistów czy organizacji związanych z ChAD. W ten sposób można uzyskać dodatkowe wsparcie i pomoc w podejmowaniu trudnych decyzji.

Osoby z ChAD są w stanie przezwyciężyć wiele trudności i osiągnąć wiele w życiu. Ważne jest, aby pamiętać, że mają one godność i prawo do podejmowania decyzji dotyczących swojego życia. Nie należy godzić się na wszystko, co każą robić im inni, ale powinny być zdeterminowane, by kroczyć z dumą przez życie, pomimo choroby.

Uważam, że doskonałą pomocą dla osób zdiagnozowanych (bo nie cierpiących) na ChAD są ludzie, którzy przeżyli lub przeżywają to samo. Dlatego właśnie wychodzę naprzeciw ze swoją dwudziestoletnią wiedzą i doświadczeniem w dziedzinie Choroby Afektywnej Dwubiegunowej. Jeśli masz potrzebę porozmawiać, to zapraszam. Prowadzę płatne rozmowy wspierające, na które serdecznie Cię zapraszam.

Życzę Ci dzisiaj, byś z godnością i odwagą przeżywała/ przezywał każdy dzień.

Wszystkiego dobrego.

Julka Małecka Praktyk Wyzdrowienia ChAD

Fot.: Gerd Altmann