Moje aktualnie ukochane miejsce na ziemi?
Mój dom!
Najgorsze miejsce na ziemi w jakim byłam?
Zakład psychiatryczny w Gnieźnie oddział dla dzieci!!!
O moim domu już sporo wiecie, bo przecież nie brakuje opisów tego miejsca w moich tekstach- ogród, ptaki, powiewy wiatru, pyszne herbatki, słońce na twarzy… tadadi tadada…
O szpitalach psychiatrycznych również wiele już pisałam, ale dziś szczególnie mocno przyszło do mnie to wspomnienie okrutnego miejsca, gdzie jako 21 latka trafiłam zupełnie przypadkowo i naoglądałam się rzeczy i sytuacji, które po dziś dzień budzą we mnie grozę i sprawiają, że do moich oczu natychmiastowo napływają łzy.
Ciekawe jest to, że wtedy, kiedy tam byłam, uczestniczyłam w tym wszystkim, owszem byłam poruszona, ale dopiero teraz widzę, jak wielkie piętno odbił na mnie tamtejszy pobyt.
Nie wiem czy zdajecie sobie sprawę z tego, że obecnie w naszym kraju jest wielki deficyt psychiatrów dziecięcych- bardzo mało osób decyduje się na podejmowanie studiów w tym kierunku, a jeszcze mniej pracuje w tym konkretnym zawodzie.
Ale czy dzieciom z problemami potrzebni z psychiatrzy i leki?
Według mnie ZDECYDOWANIE NIE!!!
Ci, którzy najbardziej potrzebują terapii w tym przypadku to rodzice!!!
Wszystko, co dzieję się z dzieckiem, i dobrego i złego, to lustrzane odbicie tego, co dzieje się w domu.
Moje dzieci na przykład są totalnie nieogarnięte ha ha ah. Ciągle czegoś szukają, a mają to pod własnym nosem, no cóż to wynik tego, że u nas babcia sprząta wszystkie drobiazgi i jak nie wiemy gdzie co jest to pędzimy do „biura rzeczy znalezionych”.
Ale wracając do tematu.
Jeśli z dzieckiem dzieje się coś złego, to dowód na to, że broni się ono przed tym, co spotyka go w domu lub manifestuje to, jak jest wychowywane.
Często pomoc takiemu dziecku opiera się na wspólnej, rodzinnej terapii.
Najgorsze co można zrobić w przypadku dziecka, które „jest inne” , „stwarza problemy” to zamknąć je w szpitalu psychiatrycznym.
No wiem, bo sama byłam.
Przywiązywanie dziecka pasami do łóżka, zastraszanie przez starszych pacjentów i zmuszanie do robienia rzeczy, których nawet nie chcę wymieniać lub faszerowanie lekami, to na pewno nie jest sposób na to by dziecko stało się „grzeczne”.
Takie kroki sprawiają, że dzieci doświadczają jeszcze większej traumy, która tylko radykalnie pogarsza sprawę.
Ja dzisiaj mieszkając na wsi, w domu, w którym panuje miłość i bezpieczeństwo, gdy wracam w wspomnieniach do tego strasznego miejsca nie potrafię powstrzymać ogromnej fali łez.
Nie jest to płacz spowodowany litowaniem się nad sobą samą lecz łzy, które ciekną mi po twarzy, gdy pomyślę o tym, że w każdej klasie, w każdej szkole zdarzają się dzieci trudne, ale każde dziecko ma prawo do tego, żeby być KOCHANE , zadbane i zrozumiane,
Żadne nie zasługuje na piętnowanie i skazanie go na dramat podobny do tego, jakim jest pobyt w Gnieźnie.
Dlatego dziś, jeśli jesteś rodzicem i zmagasz się z sytuacją, w której Twoje dziecko ma w klasie „dręczyciela”, to może zamiast szykanować to dziecko, najpierw zastanów się kim są jego rodzie i jak z nim postępują.
W każdej klasie bowiem znajdzie się taki „urwis”- jest początek roku szkolnego więc na pewno temat jest niektórym z Was bliski.
Są „kujony”, dzieci przeciętne i są „czarne owce”, ale i one zasługują na to by je posłuchać, by postarać się je zrozumieć.
Zanim więc Drogi Rodzicu osądzisz dziecko, które dokucza Twojej pociesze zastanów się dwa razy.
Wysyłanie dziecka do zakładu psychiatrycznego, to skrajne posunięcie, ale i takie się zdarzają.
Podkreślam i powtarzam- to piekło na ziemi.
Ja byłam już w tym piekle.
Teraz jestem w niebie.
Tobie i Twoim dzieciom życzę również, aby niebo na ziemi było Waszym miejscem.
A jeśli na Twojej drodze pojawi się „mały diabełek”, to spróbuj jak na anioła przystało mocno przytulić go do siebie. Kto wie może twoje ciepło, spokój i miłość zmienią całe zło, które opanowało jego serce.
Anielskiego dnia.
Wszystkiego dobrego.
Julka Małecka Praktyk Wyzdrowienia ChAD
Fot.: lisa runnels
Hej Julka,. Jako psycholog nie moge sie zgodzic, ze wszystkie zaburzenia psychiczne sa uwarunkowane srodowiskiem. Wiekszosc, rowniez Chad, ma podloze genetyczne, ktore warunkuje predyspozycje. Wiec w Wiekszosc przypadkow predyspozycje sa genetyczne, à srodowisko jest “wywolaczem”. Ale nie zawsze tak jest. W zaburzeniach neuro rozwojowych, jak autyzm czy ADHD srodowisko nie ma wplywu na wystapienie choroby, ktora jest uwarunkowane genetycznie. W ogole genetyka robi duze postepy I mozna juz zbadac caly génotyp pacjenta, zeby znalezc mutacje. Mam nadzieje, ze niebawem nie tylko bedzie mozna znalezc genetyczne zmiany, ktore powoduja choroby ale I je napraxic. Pozdrawiam.
Bardzo dziękuję za ten komentarz. Jest on ważny, bo pokazuje faktycznie, że nie tylko moje, czasem bardzo subiektywne, podejście jest słuszne. Bardzo niesprawiedliwie w tym moim tekście zostaliby potraktowani zatem rodzicie dzieci chorych na ADHD lub autyzm, a którym wspomniałaś. No cóż ….emocje wzięły górę…. Serdecznie przepraszam zatem tych rodziców, którzy borykają się z takimi problemami właśnie jak autyzmu u ich pociech czy inne choroby uwarunkowane genetycznie. A Tobie kocie jeszcze raz dziękuję i pozdrawiam serdecznie.
Nie masz za Co przepraszac Julia. Faktem jest, ze gdyby wszyscy rodzice wspomagalib potencjal swoich dzieci I byli dla nich kochajacy I wyrozumiali, to zaburzenia nie bylyby w ogole problemem, bo ludzie tak wychowani nie baliby sie odmiennosci. Uwazano by ja za wzbogacajaca
No widzisz Kocie wiele jest do zrobienia w tej kwestii…. Mnie najbardziej serce boli, gdy widzę dzieci, którym nikt nie potrafi pomóc, bo u nas biurokracja jest tak wielka, że aby cokolwiek zrobić trzeba najpierw czekać, czekać, czekać a w tym czasie dziecko cierpi. Szkoda gadać. Jedyne co można zrobić, to strać się pomóc w taki sposób jak to tylko jest możliwe i szuka takich właśnie dróg. Pozdrawiam Cię bardzo ciepło (bo u nas na ten moment chłodno) i życzę miłej niedzieli.