DO WSZYSTKICH CHORYCH NA ChAD

Ogromnych nakładów pracy a do tego wszystkiego jestem przecież jeszcze zwykłą matką i żoną. Tak, jeśli jesteś zdrowa, to możesz tego nie zrozumieć. Jeśli natomiast jesteś chora, to pewnie doskonale wiesz o co mi chodzi. Myślę o nagromadzeniu spraw i obowiązków, które ciążą jak kamień. Kiedy tego wszystkiego robi się zbyt wiele przychodzi OGROMNY STRACH. Dlaczego? Dlatego, że z doświadczenia dokładnie wiem, że gdy jestem przeciążona, to może się źle skończyć. Jestem świadoma tego aż do bólu, że jeśli zarwę na przykład dwie nocki z rzędu, to ze mną koniec. Dlatego bardzo uważnie OBSERWUJĘ siebie. Kiedy tylko czuję najmniejsze oznaki tego, że jestem zmęczona, że już nie mam siły i brnąc dalej w inne czynności nadużyję siebie mówię STOP. Dlaczego? Dlatego, że po takich dwóch nieprzespanych nockach to, co czekałaby na mnie kilka dni później to niestety epizod maniakalny. Skąd o tym wiem? Bo przerabiałam to już nie jedne raz. Nie dopuszczam więc do takich sytuacji. I dlatego właśnie dzisiaj piszę ten tekst do WSZYSTKICH CHORYCH NA ChAD – jeśli czujesz, że „idzie Ci na górkę” lub zaczynasz powoli „zaliczać dołek”, to REAGUJ. Nie szukaj wymówek. Nie graj super bohatera. Ja też już prawie sama bym siebie oszukała. Na szczęście mądra koleżanka z pracy przypomniała mi o tym, że zdrowie jest najważniejsze!!! Znasz te stany „przed”? Potrafisz je wyczuć – zidentyfikować? To działaj!!! Nie czekaj, aż zrobi się gorzej. Nie dzwoń do psychiatry po kolejną tabletkę. Sama spróbuj zapanować nad tym, co się z Tobą dzieje. Ile masz lat? Trzydzieści, czterdzieści? Miałaś już dużo czasu na to, żeby poznać siebie. Od ilu lat jesteś zdiagnozowana? Może od niedawna, a może jeszcze dłużej niż ja (ja od 17lat). Jeśli nie radzisz sobie z „wyczuwaniem” TYCH  stanów, to zapraszam Cię na rozmowy wspierające, w trakcie których pomogę Ci zastanowić się nad tym, jak u Ciebie zaczyna się depresja lub mania i co można zrobić, aby zapobiec tym stanom. Jak widzisz ja nie jestem „ideałem”. Też mam swoje momenty słabości. A jest tak dlatego, że tak jak Ty mam ChAD. Jedyna różnica polega na tym, że potrafię obserwować siebie i działać, kiedy jest to konieczne. I przyznam Ci się jeszcze, że każdego dnia w duchu się modlę o ZDROWIE  dla siebie i dla wszystkich mi bliskich osób z Chorobą Afektywną Dwubiegunową. Jedziemy niestety na tym samym wózku. Ale cel naszej drogi jest inny. Ja zmierzam nieustannie ku równowadze, bo zaakceptowałam diagnozę, regularnie biorę leki i dbam o siebie jak tylko mogę. A Ty? Czy dopuściłaś już do siebie świadomość, że masz dwubiegunówkę? Nie? W takim razie również zapraszam Cię na rozmowy wspierające. Dzięki nim uda Ci się zrozumieć czym jest ChAD, jakie są jego źródła i co trzeba zrobić, by pogodzić się z faktem, że ma się to schorzenie. Ja się pogodziłam i od tego czasu żyje mi się  o wile lżej. O wiele łatwiej funkcjonuje się również mojemu najbliższemu środowisku, które podobnie jak ja jest bardzo wrażliwe na moje wszystkie zachowania i obserwuje mnie bacznie. Nie mam za to do nich pretensji – w końcu chodzi tutaj o moje dobro. Wręcz przeciwnie – jestem im bardzo wdzięczna, bo gdy zachodzi taka potrzeba potrafią mnie odciążyć i się mną zaopiekować. DO WSZYSTKICH CHORYCH NA ChAD – jeśli czujecie taką potrzebę- jestem tutaj. W tym szczególnym czasie- przesileniu wiosennym dbajmy o siebie jak tylko się da. A jeśli czujesz, że sama nie dajesz rady, to skontaktuj się ze mną- co dwie głowy , to nie jedna – pamiętaj, że jestem PRAKTYKIEM – wiem dokładnie, co przeżywasz, bo sama zaliczałam te stany. Życzę Ci zdrowia- psychicznego i fizycznego. Byś potrafiła wyczuwać nawet te najmniejsze niuanse w swoim zachowaniu i odpowiednio na nie reagować.

Pięknego początku tygodnia.